ભારતનો ધર્મ

માતાના ગર્ભમાં અંડકોષ અને શુક્રકોષનું મિલન થઇ ફલિત ઈંડુ બને છે. અંડકોષમાં માતાનું અને શુક્રકોષમાં પિતાનું dna હોય છે જે તેમના દેખાવ, કદ-કાંઠી અને સ્વભાવ તથા બુદ્ધિશક્તિનો રેકોર્ડ ધરાવે છે. આ સ્વભાવ અને બુદ્ધિશક્તિનો રેકોર્ડ ધરાવતા જિનને ‘બુદ્ધિ જિન’ (Intelect genes) કહે છે, જેને હજી સુધી વૈજ્ઞાનિકો dna માં શોધી શક્યા નથી, પણ તેની અસરને માને છે. હું આ બુદ્ધિ જિનના કોયડામાં એક નવી વાત એ લઇ આવ્યો છું કે અસલમાં dna માં બે ભાગ છે; એક ‘જડ dna અને બીજું ચૈતન્ય dna જડ dna માણસના રંગ, રૂપ અને કદ-કાંઠીનો રેકોર્ડ રાખે છે. જયારે ચૈતન્ય dna માણસની બુદ્ધિ શક્તિના વિકાસનો રેકોર્ડ રાખે છે. કોઈ માણસનો આત્મા પહેલા ચક્ર પર સ્થિત છે તો તે સામાન્ય વિચારોવાળો, અસ્તિત્વ ટકાવવાની ઈચ્છાઓ પૂરતો માર્યાદિત હશે, જો તેનો આત્મા બીજા ચક્ર પર હશે તો તેને વધારે પૈસા કમાવવાની અને સંપત્તિ દેખાડવાની ભૂખ હશે. જો ત્રીજા ચક્ર પર હશે તો તેને ધનસંપત્તિ કરતા પણ પોતાની પ્રતિષ્ઠા અને આદર્શોની રક્ષા પસંદ હશે. આવા લોકો નેતૃત્વ પણ સામે ચાલીને પસંદ કરશે. ચોથા ચક્રવાળા લોકો પ્રેમી, સમર્પિત અને માનવતાવાદી હોય છે તો પાંચમા ચક્રવાળા તત્વજ્ઞાની હોય છે. છઠા ચક્ર પર આત્મા આવ્યો હોય તેવા લોકો સત્યની શોધમાં અને વૈરાગી હોય છે. અને જયારે છઠા ચક્ર પર આત્મા સંપૂર્ણ કેન્દ્રિત થઇ જઈ સંપૂર્ણ આત્મસાક્ષાત્કાર કરી લે છે ત્યારે માણસ શરીરથી ઉપર ઉઠી જાય છે.

            માણસ જે ચક્ર પર સ્થિત હોય તે ચક્રના બુદ્ધિ જિન તેના dna માં તેની જીવંત અવસ્થામાં સક્રિય હોય છે. જો તે ત્રીજા ચક્ર પર સ્થિત હોય તો તેના dna માં પહેલા ચક્રથી ત્રીજા ચક્ર સુધીના બુદ્ધિ જિન્નની એક આખી શૃંખલા જીવિત હોય છે. આને જ ચૈતન્ય dna કહે છે. જયારે માણસ મરી જાય એટલે તેમાં જડ dna તો મળી રહે છે પણ ચૈતન્ય dna નથી મળતું. કદાચ એટલે જ તે વૈજ્ઞાનિકોના હાથમાં નથી આવતું.
પુરુષનો શુક્રકોષ અને સ્ત્રીનો અંડકોષ જીવિત અવસ્થામાં જ શરીરમાં હોવાથી તે તેમના ચૈતન્ય dna ને પણ ધરાવે છે. મતલબ, ફલન સમયે માતા-પિતાની બુદ્ધિ-ક્ષમતા જેટલી અને જેવી છે તેનો રેકોર્ડ ચૈતન્ય dna માં હોય છે. તેના બે વર્ષ પછી જો તેમના શુક્રકોષ અને અંડકોષનું મિલન થાય તો બે વર્ષમાં તેમના સ્વભાવમાં અને બુધ્ધિક્ષમતામાં આવેલો બદલાવ તેમના ચૈતન્ય dna માં પણ મૌજુદ હોય છે. આથી, એક જ માતા-પિતાના અલગ અલગ સમયે પેદા થયેલા સંતાનોના સ્વભાવમાં વધુ પડતો ફર્ક હોય તો તેનું એક કારણ આ પણ છે.

            હવે આત્મા શરીરમાં કયા ચક્ર પર છે અને મનુષ્યમાં કયા ચક્રનો સ્વભાવ સક્રિય છે તેનો રેકોર્ડ અર્ધજાગ્રત મનમાં હોય છે. આ સિવાય આપણે જે પણ કર્મ કરીએ છીએ તેનો અને તેના નિષ્કર્ષનો રેકોર્ડ પણ આપણા અર્ધજાગ્રત મનમાં સંગ્રહાય છે. એટલે માણસના કર્મથી ક્યાં કેવું ઋણ બંધાયું તે અર્ધજાગ્રત મનમાં કેદ હોય છે. માણસના મૃત્યુ સાથે તેનું જાગ્રત મન નાશ પામે છે પણ અર્ધજાગ્રત મનના રેકોર્ડ આત્મા સાથે શરીર છોડે છે. એટલે આત્મા પાછલા શરીરમાં કયા ચક્ર સુધી યાત્રા પહોંચી અને કયા ઋણ બનાવ્યા તેનો રેકોર્ડ લઈને શરીર છોડે છે અને અવકાશમાં નવા શરીરની શોધમાં ફરે છે. અને એ શરીર એ કેવીરીતે મેળવે છે તે સમજવા પાછા આવીએ માતાના ગર્ભમાં. અંડકોષ અને શુક્રકોષના મિલનથી બનતા ઈંડામાં માતા-પિતાના dna નું મિશ્રણ થાય છે. એટલે આ ઈંડામાં બાળકનું રૂપ, રંગ, કદ-કાંઠી, લિંગ, સ્વભાવ અને બુદ્ધિક્ષમતાની માહિતી નક્કી થાય છે, જે માતા-પિતા બંનેમાંથી કોઈ એકની વધુ કે બંનેના સંપૂર્ણ મિશ્રણવાળી હોય છે. પણ dna ધરાવતું આ ઈંડુ ફક્ત શરીરનું ખોખું તૈયાર કરે છે. તેનામાં માનવજીવન નથી હોતું. તે એક એવા મશીન સમાન હોય છે જે dna ના રેકોર્ડ મુજબ પોતાનું વિભાજન કરતા કરતા એકમાંથી બે અને બેમાંથી ચાર કોષો બનાવતું એક શરૂઆતી શરીર તૈયાર કરે છે. આ શરીર ગર્ભના પહેલા ૪૦ થી ૫૦ દિવસમાં તૈયાર થઇ જાય છે. અહીં પ્રાણી શરીરની એક શરૂઆતી આવૃત્તિ બની હોય છે જ્યાં મગજ, હૃદય અને કરોડરજ્જુના ભાગો નિર્માણ પામ્યા હોય છે. પણ અહીંથી આગળ વધવાની શક્તિ તે શરીરમાં કે તે ખોખામાં નથી હોતી. આ સમયે જ તેને તે શરીરમાં ઉર્જાનો એક મોટો જથ્થો જોઈએ છે જે શરીર નિર્માણના કાર્યને આગળ ધપાવે. ટેસ્ટટ્યુબમાં તૈયાર કરવામાં આવેલું ઈંડુ પણ આટલા સુધી જ આવીને અટકી જાય છે.

            અવકાશમાં ઘુમતા આત્મા આ સ્થિતના શરીરોની જ શોધમાં હોય છે. મુક્ત આત્મા પોતે જ બ્રહ્મ હોવાથી તે સમગ્ર સૃષ્ટિમાં ફેલાયેલા બ્રહ્મના નેટવર્કથી સીધો જોડાયેલો હોય છે. એટલે તે એવું શરીર અને પરિસ્થિતિઓ શોધે છે જેનાથી તેની બે શરતો પૂર્ણ થાય. પહેલી એ કે તે શરીરમાં અને તે સંજોગોમાં પોતાના ઋણ ઉતારી શકાય. અને બીજી, તેની યાત્રા જે ચક્ર પર પહોંચી છે ત્યાંથી આગળ ધપાવવાની પરિસ્થિતિ અને સંજોગો મળી રહે. જયારે આત્માને લાગે કે આ બે શરતો પૂર્ણ થશે ત્યારે જ તે કોઈ ગર્ભમાં માતાની નાભિ દ્વારા પ્રવેશ કરે છે. અને જયારે તે ૪૦ થી ૫૦ દિવસના શરૂઆતી શરીરમાં આત્મા પ્રવેશે છે ત્યારે આપણો ગાયનેક ડોક્ટર આપણને કહે છે ‘ધબકારા શરુ થઇ ચુક્યા છે.’ પણ આ છેલ્લો નિર્ણય નથી હોતો. આત્મા ૮૦ થી ૯૦ મા દિવસ સુધી તે શરીરના dna અને તેના બુદ્ધિ જિનને ચકાસી જુએ છે કે શું ખરેખર આ શરીરમાં તે તેના ઋણ અને તેની જે તે ચક્ર પરની વાસના (ઈચ્છા) પુરી કરી શકશે..? જો તેને જવાબ ‘ના’ મળે તો ૮૦ થી ૯૦ મા દિવસ સુધીમાં એટલે કે ત્રણ મહિના સુધીમાં તે એ શરીર છોડી દે છે. અને આપણો ગાયનેક ડોક્ટર કહે છે કે ‘બાળકનો વિકાસ નથી. ધબકારા બંધ થઇ ગયા છે.’ એટલે માંસના એ લોચાને માતાના શરીરમાંથી બહાર કાઢવો પડે છે. પણ જો આત્માને વિશ્વાસ આવી જાય કે આ શરીરમાં તેને તેનું જીવનકાર્ય અને ઋણ નિભાવવાની પરિસ્થિતિઓ મળી રહેશે તો માનવશરીર બનવાનું કાર્ય આગળ વધે છે. આત્મા તે શરીરમાં પોતાના ગયા જન્મના કર્મોના, ઋણોના અને જે તે ચક્ર પરની સ્થિતિના રેકોર્ડ તે શરીરમાં અર્ધજાગ્રત મન તરીકે સ્થાપી દે છે. ગયા જન્મની તેની યાત્રા જે ચક્ર સુધીની હોય તેના બુદ્ધિજીન પણ હવે તે શરીરના dna માં સક્રિય થાય છે. ગયા જન્મના શરીરમાંથી આવેલા અર્ધજાગ્રત મનના રેકોર્ડને તે બાળકના ‘પૂર્વજન્મના સંસ્કાર’ કહે છે, જે માતા-પિતાના dna માંથી આવેલા બુદ્ધિજીન સાથે મળી તે બાળકના નિર્ણયો અને વિચારોને પ્રભાવિત કરે છે. બાળક જેમ જેમ મોટું થતું જાય તેમ તેનું પોતાનું પણ જાગ્રત મન વિકસતું જાય છે. અને તેના અનુભવો પણ અર્ધજાગ્રત મનમાં સંગ્રહાય છે. હવેથી પૂર્વજન્મ સંસ્કાર અને માતા-પિતાના dna માંથી આવેલા સંસ્કાર સાથે તેના પોતાના અનુભવોનું આ જ્ઞાન પણ તેના નિર્ણયોને પ્રભાવિત કરે છે.

            આમ, માતા-પિતા જયારે પોતાના સંતાનને જુએ છે ત્યારે તે બહારથી તેમના જડ dna ની જ પ્રોડક્ટ હોય છે. અંદરથી પણ તેમનું ફલન સમયનું ચૈતન્ય dna બાળકના સ્વભાવમાં કેટલોક ભાગ ભજવતું હોય છે. આ કારણે માતા-પિતા સંતાનને જુએ છે ત્યારે તેમને તે પોતાની જ પ્રતિકૃતિ દેખાય છે અને અનુભવાય છે. તેમને લાગે છે કે જાણે સામેના શરીરમાં પણ હું જ છું. પણ આ એક છલાવો હોય છે. કારણ કે એ શરીરને ચલાવનારો ડ્રાઇવર એવો આત્મા કોઈ બીજો જ હોય છે જે પોતાના જ ઋણ અને ચક્ર પ્રમાણેની ઈચ્છાઓ તથા જીવનકાર્ય લઈને આવ્યો છે. અહીં દુનિયાના દરેક માં-બાપ છેતરાય છે.

            ૨૦૧૩ ના જાન્યુઆરી મહિનામાં હું બેલુર મઠ છોડીને સાંસારિક જીવન જીવવાના નિશ્ચયથી ઘરે આવી રહ્યો હતો. પપ્પાએ મારા પાછા આવવાની ખુશીમાં ફ્લાઈટની ટિકિટ બુક કરાવી દીધી તો મારે ફ્લાઈટમાં આવવું પડ્યું. ફ્લાઈટમાં મારી બાજુમાં એક પંજાબી ભાઈ આવીને બેઠો જે તેની પત્ની અને બે ૮-૧૦ વર્ષના દીકરાઓ સાથે હતો. તેણે મને કહ્યું, ‘શું યાર, મોદીને ગુજરાતમાંથી છોડો, દિલ્લી આવવા દો. એની જરૂર છે.’ મેં કહ્યું, ‘અમે પણ એજ ચાહીએ છીએ. એટલે જ તો ગયા મહિને ત્રીજીવાર એમને ગુજરાતના સીએમ બનાવ્યા.’ તેણે ફરી પાછું કહ્યું, ‘કમાલનો બંદો છે ભાઈ. છોકરા નથી ને એટલે. છોકરા આવે એટલે માણસ પોતાનું જીવન સ્ટોપ કરી દે છે અને છોકરાઓમાં જ પોતાનું જીવન જોતો થઇ જાય છે. એટલે પછીનું એનું જીવન છોકરાઓને જોઈ રહેવામાં જ જાય છે.’

            એ ભાઈનું હું નામ પણ જાણતો નથી. ફરી કદાચ મળીશ તો ઓળખીશ પણ નહિ. પણ સાંસારિક જીવન શરુ કરવા જ પાછા આવી રહેલા એવા મને એણે તે દિવસે સમય પહેલા જે જ્ઞાન આપ્યું એ અદભુત હતું. જયારે પાછળથી મેં આ વિજ્ઞાન જાણ્યું ત્યારે સૌથી પહેલા મને તે જ યાદ આવ્યો કે તે કેટલો સાચો હતો. મોટાભાગના સામાન્ય માં-બાપ આ ભૂલ કરે છે. તે ત્રીસ વર્ષની ઉંમરે માં-બાપ બને છે અને ત્યાંથી પોતાના સંતાનમાં જ પોતાનું જીવન શોધતા અને જીવતા થઇ જાય છે. તેમનું પોતાનું જીવન એકરીતે તેઓ ખતમ કરી દે છે અને જે કરે છે તે બસ સંતાન માટે કરે છે. ત્રીસ વર્ષની ઉંમરે તેમને તેમના ચહેરામાંથી રસ ઉઠવા લાગે છે અને તે ફેસબુક અને વોટ્સએપના પ્રોફાઈલ પિકમાં પોતાના સ્થાને પોતાના સંતાનોના જ ફોટા મુકતા થઇ જાય છે. એક રીતે ત્રીસ વર્ષની ઉંમરે જ તે મરી જાય છે. તે આત્મા જે જીવનકાર્ય અને ઉત્ક્રાંતિની સંભાવનાઓ લઈને આવ્યો હતો તે ખતમ થઇ જાય છે. હવે તે એક નાના શરીરમાં પોતાનું ભવિષ્ય જોવાની કોશિશ કરે છે. પણ જેમ જેમ સંતાન મોટું થતું જાય છે તેમ તેમ તેના શરીર અને મન પર માતા-પિતાનો કાબુ ખતમ થતો જાય છે. હવે સંઘર્ષ ઉત્પન્ન થાય છે, જેને આપણે જનરેશન ગેપ કહીએ છીએ. પણ અસલમાં એ સંઘર્ષ એક જ શરીર પર બે માલિકોના અધિકારનો સંઘર્ષ છે. માતા-પિતા એ સ્વીકારી નથી શકતા કે જે શરીરને તે આટલા વર્ષોથી પોતાની પ્રતિકૃતિ માનીને જીવી રહ્યા હતા, જેમાં તે પોતાને જોઈ રહ્યા હતા તે શરીરનો માલિક બીજો કોઈ છે. તે શરીરમાં એક બીજો આત્મા છે જે પોતાનું એક સ્વતંત્ર ભાગ્ય લઈને આવ્યો છે, જે પોતાનું એક અલગ જીવનકાર્ય લઈને આવ્યો છે. પણ આ સમજતા સમજતા માતા-પિતાનું શરીર વૃદ્ધાવસ્થાના દ્વારે આવી ચૂક્યું હોય છે. અસલમાં તે ત્યારે જ વૃદ્ધ થઇ ગયા હોય છે જયારે ત્રીસ વર્ષની ઉંમરે તેમણે તેમનું જીવન ખતમ કરી બીજાના શરીરમાં પોતાનું જીવન જીવવાની કોશિશ શરુ કરી હતી. તેમણે જીવનનો અમૂલ્ય સમય આ ભ્રમમાં વિતાવી દીધો કે ‘મારા સંતાનમાં પણ હું જ છું.’ જયારે અસલમાં તેમાં એક બીજો જ માલિક, બીજો જ ખિલાડી પોતાનું અલગ વિશ્વ ઘડી રહ્યો હતો. પણ હવે પોતાના સંતાનના શરીર અને વ્યક્તિત્વ પર માતા-પિતા પોતાનો અધિકાર જવા દે એ સ્થિતિમાં નથી હોતા. આ જ વસ્તુ બે પેઢીઓ વચ્ચેના સંઘર્ષને અને ‘માં-બાપને ભૂલશો નહિ’ વાળા આપણા એ ક્લાસિકલ રાગડાઓને જન્મ આપે છે.

            તો એનો અર્થ એ નથી કે પોતાના સંતાનોને પ્રેમ ના કરીએ. કે પ્રોફાઈલ પિકમાંથી તેમના ફોટા કાઢી દઈએ. એ બધું જ કરીએ. એમને ભરપૂર પ્રેમ આપીએ, જીવન શું છે, વિશ્વ શું છે, સત્ય શું છે, અસત્ય શું છે એની શ્રેષ્ઠ તાલીમ આપીએ. પણ ત્યાં આપણા અધિકારોની અને સત્યની સીમા પુરી થાય છે. ત્યાં આપણે અટકી જવાનું છે. ત્યાંથી આપણે તેમને તેમના ઋણ ચૂકવવા તથા પોતાની ચક્રોની યાત્રાને આગળ ધપાવવા જવા દેવાના છે અને આપણે પોતાની યાત્રા જ્યાં છે ત્યાંથી આગળ લઇ જવાની છે. આપણે પોતે જે જીવનકાર્ય અને જે ઋણ લઈને આવ્યા છીએ તેને પુરા કરવાના છે. એમાં જ આપણા જીવનની સફળતા છે અને એમાં જ આપણા આત્માની મુક્તિ. ગાંધીજીથી લઈને સરદાર પટેલ, સુભાષચંદ્ર બોઝ, ધીરુભાઈ અંબાણી, અબ્રાહમ લિંકન અને પ્રાચીન સમયના રામ, કૃષ્ણ અને દ્રૌપદી સુધીના મહાન લોકોએ પોતાના સંતાનોના આવ્યા પછી સંતાનો પાછળ ક્યારેય પોતાની જાતને ખતમ નહોતી કરી દીધી. તેમણે આજીવન પોતાના વ્યક્તિગત જીવનકાર્ય અને ઋણોને નિભાવવા પર ધ્યાન આપ્યું અને પોતાની જીવનયાત્રા દ્વારા જ સંતાનોને માર્ગદર્શન અને તાલીમ આપતા રહ્યા. પોતાના જીવનને સંતાન આવતા જ ત્રીસ વર્ષે ખતમ ના કરી દેવાના કારણે જ તેઓ મહાન અને ઐતિહાસિક માનવો સાબિત થયા. એ રીતે જ તેમણે સમગ્ર વિશ્વ સાથે પોતાના સંતાનોની પણ અનેક પેઢીઓનું માર્ગદર્શન કર્યું.

            પણ છોકરાઓને જ પોતાનું જીવન સમજી લઇ પોતાની ત્રીસીમાં જ ઘરડા થઇ જતા આપણે, સતત ઇન્ક્રીમેન્ટ, પગાર પંચ, ટેક્સ બચત અને વીમા પોલિસીઓથી હજી કેટલા વધારે પૈસા મળશે એ ગણવામાં ઘરડા થઇ જતા આપણે આખરે આપણા સંતાનોને પણ શું બનાવીએ છીએ..? એજ પૈસા ગણતો, ત્રીસ વર્ષે છોકરા આવતા જ ઘરડો થઇ જતો એક કર્મચારી કે ધંધાદારી..? આ દુનિયાને જરૂર છે મહાપુરુષોની, મહાન સ્ત્રીઓની જે સૃષ્ટિના વિજ્ઞાન અનુરૂપ પોતાના જીવનને તેની આખરી ક્ષણ સુધી વિકસાવે અને પોતાના સંતાનોને પોતાનું મહાન જીવન વિરાસતમાં આપીને જાય. ત્રીસ વર્ષે ઘરડું થઇ જતું એક ગધેડાનું જીવન નહિ જે બસ સવારે પાંચ વાગ્યાથી રાતે નવ વાગ્યા સુધી જીવનનો ભાર ઊંચકવામાં ક્યારે ખતમ થઇ જાય છે તેની એને પોતાને પણ ખબર ન હોય.